Gyðjan

Andans gyðjan yndi ljær út á slóðum nyrstu. Okkur flestum er hún kær frá æskudögum fyrstu.

Þó hún auki orðsins mátt oft á gleðifundum. Hef ég framhjá henni þrátt hroðalega stundum.

Ef hún vill mér vera góð verð ég öðru að sinna. Svona rennur banablóð bernskudrauma minna.

Þegar aðeins um ég bið engu þarf að kvíða. Hún mun alltaf leggja lið litla stöku að smíða.

Oft hún þreytta ástvininn örmum mjúkum vefur. Á þeim stundum eitt ég finn allt hún fyrirgefur.